Dit weekend zijn we met onze kayakclub naar Spanje afgereisd om de rivier Noguera pallaresa af te varen in raft en hydrospeed. We waren met 21, waarvan 6 volwassenen.
Zaterdagmorgend hadden we afgesproken om 8 u voor onze basis in Alet. Ik reed met een minibusje ( 9 personen ) en remorque tot Sue d'urgell in Spanje. Daar pikte we een monitor op die verder reed tot Llavorsi, onze eindbestemming. Vorig jaar zijn we naar dezelfde plek gegaan, maar toen sneeuwde het, hagel en regen, buiten nu : zon zon zon !!! Wat een verschil ! Nu konden we ons gewoon omkleden , hadden we droge kleding en konden we opwarmen in de zon.
Nadat de kamers van het hotel ingedeeld waren, zijn we meteen een afvaart gaan doen. R. deed hydro - dat is zijn favoriete sport , en hij doet het zeer goed - , ik ging deze keer in raft ( om het terrein te verkennen ) De volgende dag gingen we hetzelfde parcour doen, dus kon ik hydro proberen. Jongens toch, er was véél meer water dan gisteren . Ze werken daar ook met ' lachés d'eau ' , de golven waren nog imposanter, nog hoger en witter. Eén grote kolkende massa. Ik was bang , echt bang van het water maar je kunt niet zomaar stoppen. Je moet door tot het einde. Ik had er geen plezier in, ik moest precies meer opletten om boven te blijven, heel technisch denken en uitrekenen waar je het beste doorkunt. Op 50 meter van het einde mochten ( moesten ) we nog surfen in een golf. Dat is een techniek waar je precies op dat punt in een golf zit waar de 2 stromingen samenkomen , en je blijft plakken op dezelfde plaats zonder enige moeite. Dat heet ' surfen '.
Na mijn perfekte surf ging ik naar een stopplaats aan de kant en ik keek te ver voor me uit. Gevolg : een kanjer van een blauw plek op mijn knie want ik had die scherpe rots niet gezien onder het wateroppervlak. Au au, meteen een ei ! De laatste 40 meter heb ik met 1 been gepalmd en meteen na omkleden met Arnica gesmeerd. Maar het kwaad was geschiedt, het ei op mijn knie kreeg een blauw/paars/rode kleur.
We reden 30 km verder om te pickniken en een andere afdaling te doen. Deze keer ging ik ook mee met de hydro-groep, met het idee : terug op het paard om je angsten te overwinnen.
Heel leuk deze keer , vooral omdat het uitzicht verbluffend was. We zaten in een canyon die de colegats noemt. Ook wel de Far West genoemd. ( naar het schijnt zijn de europese westerns hier opgenomen, en ik kan het wel geloven ook , zie foto's ) Maar na 3/4 van het traject kwam mijn picknick er terug uit ( zeeziek ? ) en ben ik maar veilig in een raft gekropen.
Maandag, laatste dag van ons sportief weekendje gingen we een lange afvaart doen, zo'n dikke 10 km. En dan terug naar Frankrijk.
Onze spieren doen pijn, de blauwe plekken krijgen er de groene kleur bij. Ons hoofd zit nog vol met beelden en belevenissen. Moe maar voldaan ; in 1 woord : Prachtig !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten