kinderen aan de leiband

Ik heb vorige week een enorme doos humo's toegestuurd gekregen. Anderhalfjaar lang humo's ! Ik kan mijn geluk niet op.
In één van die humo's was een artikel over " kinderen aan de leiband". Ik heb het gretig gelezen en het blijft in mijn hoofd zitten. Mensen toch, waar gaan we naar toe. We hebben inderdaad allemaal herinneringen over het 'buitenspelen' toen we klein waren. Over stekelbaarsen vangen en gaan fietsen of gewoon gaan wandelen zonder toezicht of ongeruste ouders. Maar nu blijkt dat kompleet uitgestorven te zijn. Dat is toch jammer....
En dan kijk ik naar mijn eigen kinderen, die na school hun boekentas zo ver mogelijk in een hoekje smijten. Die vlug ' speelkleren ' aandoen om in hun boom te kruipen, die sporen van everzwijnen gaan zoeken of 'effe' om de berg wandelen.
Natuurlijk ben ik ook een ongeruste moeder, een bange moeder dat er iets met mijn kroost zou gebeuren. Maar ik heb het geluk dat ik hier in het verre Frankrijk woon, in de bergen, in het groen, in het hol van Pluto.
Mijn grootste zorg is dat ze een wild dier tegenkomen ( slang, everzwijn, vos, .... ) en dat ze gebeten of gekwetst worden. Maar ze hebben avonturen, ze KUNNEN buiten spelen. En dat is veel waard.